Arjan Hemminga woonde met zijn vriendin in Ursem, toen hij in 1993 een auto-ongeluk kreeg. Hij was toen 22 jaar oud. Het zette zijn leven volledig op zijn kop.

‘Na het ongeluk maakte mijn vriendin het uit. ‘Wat heeft een vrouw nou aan een gehandicapte jongen?’, zei ze. Keihard, ja. Maar wel eerlijk. Nu woon ik in Graft, in een huurhuis. Mijn vorige huis heb ik verkocht, dat geld heb ik niet meer. Ik woon zelfstandig en op dinsdag krijg ik begeleiding bij mij thuis, ook via Odion. Die helpen me met praktische dingen, maar ik kan ook met ze praten over alles waar ik mee zit. Bij Odion KrommeNoord sport ik veel, daar voel ik me beter door. Ik doe mee met koken en wat we maken, eten we met elkaar op. Dat is erg gezellig. Ik maak veel gebruik van de computers op KrommeNoord, die heb ik thuis niet. Ik probeer van alles te leren, maar dat gaat moeizaam bij mij. Meestal type ik dingen over om mijn vaardigheden op peil te houden. Ik kom ook bij Odion PurmerGeul. Daar is het bijna hetzelfde als bij KrommeNoord, maar op die manier leer ik ook andere mensen kennen. Dat vind ik belangrijk. Als ik dit allemaal niet zou hebben, zou mijn leven erg saai zijn. Ik zou me vervelen en misschien zou ik dan wel rottigheid uithalen.

‘Ik heb een heel nieuw leven moeten opbouwen’

Door het ongeluk is mijn leven helemaal veranderd. Ik vond het moeilijk om daarmee om te gaan. Nu niet meer. Het is al zo lang geleden, dat ik bijna niet meer weet hoe het vroeger was. Ik weet wel dat ik er een ander persoon door ben geworden. Vroeger was ik liever en behulpzamer. Ik vind het nog steeds moeilijk dat mensen niet snappen hoe het is om hersenletsel te hebben. Dat merk ik aan hoe ze met me omgaan, ze benaderen mij kinderachtig. Als ze merken dat je een handicap hebt, tel je niet meer mee. Met de mensen met wie ik voor mijn ongeluk omging, heb ik geen contact meer – op een enkeling na. Ik heb een heel nieuw leven moeten opbouwen. Dat is vrij aardig gelukt. Ik heb niet veel vrienden, maar de vrienden die ik heb, zijn er al jaren.’