Corry Versteeg was 41, werkte als maatschappelijk werker en woonde alleen met haar drie kinderen in Heerhugowaard. Totdat ze thuis werd getroffen door een hersenbloeding.

‘Een maand lang lag ik in het ziekenhuis en daarna heb ik een jaar gerevalideerd bij Heliomare. Dat was een zware tijd. Het confronteerde me met alles wat ik niet meer kon. Bovendien vond ik het vreselijk dat mijn kinderen zich alleen moesten redden. Zij zijn in die tijd snel zelfstandig geworden en mijn dochter Diana werd een soort moeder voor de andere twee. Er was een tijd dat het voor mij allemaal niet meer hoefde. Gelukkig heb ik me daar in de loop van de tijd overheen kunnen zetten. Ik woon in een appartement dat hoort bij Odion Kransfontein. Ik krijg hulp bij het opstaan, douchen en aankleden en ’s avonds met naar bed gaan. Ook heb ik huishoudelijke hulp, maar ik doe het liefst zoveel mogelijk zelf. Dat vind ik belangrijk voor mijn eigenwaarde. En omdat anderen het natuurlijk nooit zo goed doen als ik! Bij PurmerGeul kom ik drieënhalve dag in de week. Ik rijd er altijd zelf naartoe, in mijn stoel. Ook als het slecht weer is, want ik kom hier graag. Ik vind het fijn om creatief bezig te zijn, het liefste doe ik mozaïek. Maar mijn ene arm wil niet goed meer. Met de begeleiding hebben we gekeken wat nog wél lukt. Armbandjes maken en werken met strijkkralen gaat gelukkig nog. Ik vind het ook altijd fijn om iets voor mensen te betekenen. Op vrijdag komen hier drie mensen die blind zijn. Dan haal ik koffie en thee voor ze. En soms doe ik een boodschapje voor PurmerGeul. Oh ja, en op dinsdag kook ik met een groepje cliënten bij Odion Spaarbekkenkade – dat is de woonvorm die hierachter ligt. Dan maken we een maaltijd die we samen opeten. Ik vind dat erg gezellig en ik oefen ook nog wat vaardigheden.

‘Ik vond het vreselijk dat mijn kinderen zich alleen moesten redden’

Er is hier ook een afasiegroep. Daar komen mensen die door hun hersenbeschadiging moeilijker op woorden kunnen komen, net als ik. De begeleiders hier hebben daar een speciale scholing voor gevolgd. Je kunt er rustig met elkaar praten en ervaringen delen: hoe pak jij dat aan? We doen ook taaloefeningen. Die groep is belangrijk voor me, iedereen begrijpt elkaar. Mijn kinderen zie ik veel en ik heb ook een paar vriendinnen. Wil ken ik van PurmerGeul, zij woont in een andere woonvorm van Odion. We gaan wel eens samen op pad. Dan haal ik haar op bij de brug en dan rijden we samen naar de stad of het winkelcentrum. Heel gezellig. Ook de schoonmoeder van mijn dochter is een goede vriendin. Binnenkort gaan we samen wat eten en daarna naar een theatervoorstelling. Daar heb ik nu al zin in!’