Cynthia van Aalst was, zoals ze zelf zegt, een geëmancipeerde zelfstandige vrouw en had alles voor elkaar. Toen ze op een zondag hoofdpijn had en haar man de ambulance belde, vond ze dat eerst overdreven. Tot ze ineens niets meer kon. In het ziekenhuis bleek dat ze een herseninfarct had gehad.

‘Nadat ik een herseninfarct kreeg, werd ik ook getroffen door een bloeding. Daardoor werd de schade groter. Na overleg met mijn zus, die in de zorg werkt, werd besloten om me te opereren. Toen ik na mijn revalidatie thuis kwam, zei mijn man: ‘Luister, ik heb je trouw beloofd in lief en leed. Dit leed is van ons tweeën, dus je blijft gewoon thuis en ik doe alles wat in mijn vermogen ligt om jou toch een fijn leven te geven.’ Daarin waardeer ik mijn man heel erg. Kijk, mijn handicap kan ik niet wegvegen. Maar hij doet veel om te zorgen dat ik een comfortabel leven heb. Ik geniet vooral heel erg van mijn twee kleinkinderen. Dat is fantastisch, het is het mooiste dat je kan overkomen. Met mijn geheugen is niets mis. Volgens mijn man is mijn karakter wél anders geworden. Ik was een vrij timide persoon, maar nu praat ik veel en ik besef dat ik op de voorgrond treed. Dat had ik vroeger niet. Ik werkte als managementassistente bij KLM Cargo. Maar door mijn letsel werd ik afgekeurd en mocht ik niet meer werken. Toen ik bij PurmerGeul kwam, wilde ik niet alleen creatief bezig zijn. Ik wilde ook mijn hersenen blijven gebruiken en iets voor anderen betekenen. Daarom werd ik voorzitter van de cliëntenraad. Ik probeer de vergaderingen in goede banen te leiden en dingen voor elkaar te krijgen. Zo hebben we ons hard gemaakt voor een jaarlijks cliëntenfeest. Dat is gelukt en ik heb zelfs nog een sponsor gevonden. De cliënten vinden dat fantastisch.

‘Door mijn letsel werd ik afgekeurd en mocht ik niet meer werken’

Ik doe bij PurmerGeul veel aan sport en beweging, want wat ik nog kan, wil ik kunnen blijven doen. Daarom ben ik ook veel bezig op de computer, net als vroeger op mijn werk. Als mijn man niet thuis werkt of juist vanuit huis moet Zoomen voor zijn werk, ga ik ook naar PurmerGeul. Dat regel ik zelf met ze. Als ik niet naar PurmerGeul zou gaan, zou ik mij minder nuttig voelen. Er zijn hier allemaal aardige mensen, zowel cliënten als medewerkers. Doordat ik iets voor hen kan betekenen, sta ik toch nog in de maatschappij.’