Ferry Bijma merkte dat hij zijn werk als handhaver bij de gemeente Zaanstad niet goed meer kon uitvoeren en dat hij vergeetachtig werd. Hij meldde zich ziek. Bij de huisarts bleek dat hij een zeer hoge bloeddruk had en in het ziekenhuis werd duidelijk dat deze voor cognitieve schade had gezorgd.

‘Van die hoge bloeddruk heb ik zelf nooit iets gemerkt. De schade had erger kunnen zijn, ik had zelfs in een rolstoel terecht kunnen komen. We waren er op tijd bij. Met medicatie kregen de artsen de bloeddruk naar beneden, maar de schade was aangericht. Ik kon bijvoorbeeld niet meer praten - dat heb ik bij de revalidatie weer geleerd. Met een PET-scan is onderzocht wat de reden van die hoge bloeddruk kon zijn, die is helaas niet gevonden. Het zou erfelijk kunnen zijn, maar dat weet ik niet. Na de revalidatie heb ik nog geprobeerd om met een jobcoach voor twee dagdelen mijn oude werk op te pakken. Maar dat ging niet meer. Daar ben ik heel verdrietig over geweest. Ik was twintig jaar. Daarna heb ik vrijwilligerswerk opgepakt. Ik ben begonnen als bijrijder bij de Voedselbank en dat doe ik nog steeds. We bezorgen pakketten bij mensen thuis die ze zelf niet kunnen ophalen. Voordat ik bij KrommeNoord kwam, heb nog ruim drie jaar bij brouwerij De Zeven Deugden in Amsterdam West gewerkt als vrijwilliger. Dat deed ik twee keer in de week.

‘Ik heb nog geprobeerd mijn oude werk op te pakken, maar dat ging niet meer’

Zo’n negen jaar geleden kreeg ik een hersenbloeding. Daarna ben ik bij KrommeNoord gekomen. Ik ben hier op dinsdag en woensdag en dan doe ik mee met de kookactiviteit. Wat we maken, eten we samen op. Ik heb een periode de gespreksgroep voor mensen met hersenletsel gevolgd. Dat vond ik moeilijk en confronterend. Ik vind het wel fijn om hier met lotgenoten te zijn, ook al praten we niet veel over ons letsel. Er zijn ook mensen die sporten bij KrommeNoord, maar dat doe ik een keer in de week in mijn privétijd, bij een gewone sportschool. Ik fitnesste daar al voor ik mijn hersenbloeding kreeg. Mijn vriendin heeft me al die jaren ontzettend gesteund en bijgestaan. Maar we wonen inmiddels niet meer bij elkaar, ik woon nu begeleid bij Odion Jan Ligthartstraat in Heemskerk. Dat is best snel gegaan, een consulent van Odion heeft dat geregeld. De ene keer denk ik: ‘Wat jammer dat ik nu bij Odion zit’. De andere keer denk ik: ‘Het is goed zo’. Ik heb nu meer rust, dat vind ik fijn. Mijn vriendin en ik zien elkaar nog wél vaak. Ons huis is vlakbij KrommeNoord. Dus als ik straks klaar ben met koken, loop ik naar haar toe. Dan ga ik een uurtje rusten en eet ik ’s avonds mee. Daarna ga ik sporten en dan brengt de taxi me weer naar huis.’