Henk Schweitzer was directeur op een basisschool in Westzaan. Hij had nét zijn 40-jarig onderwijsjubileum gevierd toen hij tijdens de lunch zijn eerste van vier beroertes kreeg. De eerste drie kwam hij redelijk ongeschonden uit, maar door de vierde raakte hij deels linkszijdig verlamd.

‘Na mijn revalidatie ben ik eigenlijk direct bij KrommeNoord gekomen. Terug naar het werk was geen optie, ik ben voor 100 procent afgekeurd. Dat is het allerergste dat me is overkomen. Ik was niet alleen werkzaam in het onderwijs, maar had ook een praktijk voor kinderen met een motorische achterstand. Ik was in Nederland een belangrijke deskundige op dat gebied. Ik heb een eigen methodiek ontwikkeld en gaf lezingen door heel Nederland. Zelfs ben ik betrokken geweest bij het oprichten van de Missing Chapter Foundation van prinses Laurentien. Het was erg moeilijk om dat leven los te laten. De term ‘amor fati’ gebruik ik daarbij als handvat. Dat betekent ‘omarm het lot’. Ik kan niet anders, maar ik voel me soms zo opgesloten, zo beperkt… Ik besef ook dat ik ben veranderd. Ik ben emotioneler en wat ongeremder geworden in mijn reacties. Alleen heb ik dat laatste niet altijd door. Soms ga ik naar een logeerhuis. Mijn vrouw is als mantelzorger enorm belast en als ik daar ben, ontlast het haar.

‘Ik blijf zoeken naar mogelijkheden om me in te zetten’

Bij KrommeNoord heb ik mij kunnen ontwikkelen als kunstenaar. Schilderen is nu mijn lust en leven, ik kan er goed mijn gevoel in kwijt. Mijn eerste schilderijen waren heel donker, omdat ik me toen erg somber voelde. Ik had het idee dat ik in een andere wereld was beland. De werken die ik nu maak, hebben meer structuur en ik gebruik meer kleur. Dat zegt dat ik stabieler ben geworden als mens. Vroeger gaf mijn werk me een gevoel van eigenwaarde, nu is dat het schilderen. Ik heb 1100 volgers op TikTok en als ik iets nieuws heb gemaakt, zet ik dat erop. Het klinkt heel raar, maar ik word er blij van als mensen zeggen dat ze iets mooi vinden. Daarnaast heb ik de behoefte om iets te blijven betekenen voor anderen. Ik heb ervaring met intervisie en zou heel graag iets willen doen met coaching. Daarom ben ik in gesprek met een talentcoach van Odion. Ik blijf zoeken naar mogelijkheden om me in te zetten, misschien wel hier op de locatie. Want deze plek is voor mij een safe haven. Ik kom hier met veel plezier en ik voel me verbonden met de anderen. Ik heb hier ook echt de mogelijkheid om mezelf te ontwikkelen. Als ik eind van de dag word opgehaald, grap ik wel eens tegen de chauffeur: ‘En nu rechtstreeks naar het Stedelijk Museum!’