Jennifer van de Schuur had het erg naar haar zin bij het tankstation waar ze werkte. Bovendien woonde ze samen met de liefde van haar leven en hun dochter. En ze sportte veel. Totdat op 5 mei 2019 een bloedvat knapte in haar hoofd.

‘Bij mijn revalidatie bij revalidatiecentrum Heliomare heb ik hard geknokt om weer terug te kunnen naar mijn gezin. En dat lukte. Mét thuiszorg en ambulante begeleiding, want ik kon mezelf nog niet goed redden. Mijn partner werkte vijf dagen per week en het was natuurlijk niet de bedoeling dat ik de hele week in mijn eentje thuis zou zitten. Daarom zocht revalidatiecentrum Heliomare een manier waarop ik mijn dagen zinvol kon invullen. Ik heb een dagje meegedraaid bij PurmerGeul en zei: ‘Dit wil ik wel’. Ik vind het prettig dat ik nu onder de mensen ben, we hebben veel gemeen hier. Daar praten we veel over. Na een periode zei mijn vriend dat hij het niet meer aankon, omdat ik een heel andere Jennifer was geworden dan vóór het letsel – dat zeggen vriendinnen trouwens ook. Mijn vriend had ook zijn werk én de volledige zorg voor onze dochter en dat was erg veel bij elkaar. Dus toen zijn we uit elkaar gegaan. Dat was heftig, daar heb ik ook met de begeleiding veel over gepraat. Er is hier altijd ruimte voor een gesprek als ik daar behoefte aan heb. Alleen wonen was voor mij moeilijk, daarom woon ik nu bij Odion. Mijn dochter woont bij haar vader. Zij komen iedere week bij mij op bezoek en we beeldbellen veel. Ik heb gelukkig een goed contact met mijn ex. Hij zorgt goed voor mijn dochter, dat is het belangrijkste. Laatst vroeg ze aan me: ‘Waarom woon jij hier?’ Toen dacht ik: ‘Wat moet ik daar nou op zeggen?’ Gelukkig was mijn ex erbij en toen hebben we het samen opgepakt. Dat soort voorbeelden zijn pittig.

‘Dat ik ging scheiden, was heftig’

Bij PurmerGeul doe ik veel creatieve activiteiten en één keer per week koken we samen. Ik ben gek op koken. Wat ik hier het meeste doe, is sporten. Toen ik hier kwam, zat ik in een rolstoel. Door het sporten heb ik de kracht gekregen om weer te lopen. Nu zit ik alleen in mijn rolstoel als ik moe ben. Ze leggen je hier goed uit hoe je alles moet uitvoeren, dat is bij een gewone sportschool niet. Dat vind ik fijn. Ik zei laatst tegen anderen: ‘Als ik dit niet zou hebben, zou ik minder gelukkig zijn.’ Ik ben heel blij met hoe alles nu gaat. Maar het allerfijnst zou zijn als ik weer lekker samen met mijn dochter kan wonen. Of dat er ooit in zit? Ik hoop het.’