Kiki Ramon werkte in de broodjeszaak van haar zwager en schoonzus, maar stond op het punt om met een nieuwe baan in de catering te beginnen. Toen kwam corona en haar werk ging niet door. Vlak daarna gebeurde iets dat haar leven nog ingrijpender veranderde.

‘Op 21 mei 2021 belde mijn dochter dat haar fiets kapot was. Ik zei: ‘Ik fiets je wel tegemoet, dan lopen we samen naar huis.’ Maar ik ben nooit aangekomen. Ik kreeg onderweg een hersenbloeding en ben omgevallen met mijn fiets. Later heb ik nog twee hersenbloedingen gehad en ik heb zeven weken in coma gelegen. Ik weet nog dat ik heb gedroomd over die mevrouw die me had aangenomen in mijn nieuwe baan. Ze was boos dat ik niet op mijn werk was verschenen. Toen ik wakker werd in Heliomare, had ik ook een delier en zag ik dingen die er niet waren, maar die voor mij heel echt leken. Alles liep door elkaar, heel raar. Toen ik na mijn revalidatie thuis kwam, merkte ik dat de drukte van een gezin met twee kinderen van 14 en 16 jaar te veel prikkels voor mij vormde. Dan werd ik boos en ging het helemaal niet goed. Ik kon thuis bijna niks meer. Mijn man moest veel overnemen en mijn kinderen hadden een heel andere moeder gekregen. Samen besloten we dat ik alleen zou gaan wonen, al wilde ik dat eerst helemaal niet. Maar nu ik sinds een maand bij Odion Noorderhoofdstraat ben, vind ik het wel fijn dat ik al die prikkels niet meer heb. Ik mis het gezin enorm. Mijn man komt vaak langs, maar ik vind het moeilijk als hij weer naar huis gaat. Dan wil ik mee. Ik vind het heel erg dat ik niet meer bij mijn gezin woon. Ik heb momenten gehad dat ik niet meer wilde leven. Dat ik dacht: ‘Wat doe ik hier nog op deze wereld?’ Ik ben een tijdje bij Hersenz geweest (een behandelprogramma dat mensen leert omgaan met de gevolgen van NAH, red.). Daar zat ik in een praatgroep met allemaal mensen met hersenletsel en dat vond ik erg confronterend. Bij Odion KrommeNoord zijn ook mensen die iets gelijks hebben meegemaakt als ik en met hen kan ik één-op-één praten. Dat vind ik fijner, dus dat doe ik ook vaak. Het helpt om te beseffen dat je niet de enige bent.

‘Mijn kinderen hebben een hele andere moeder gekregen’

Bij Odion KrommeNoord leer ik weer een beetje koken. Vroeger kon ik heel snel snijden. Ik dacht dat ik dat nog wel zou kunnen, maar het ging gewoon niet meer. Ik moet dat weer helemaal opnieuw leren. Ik doe ik ook veel aan sport. Dat helpt me bij mijn balans: sinds mijn hersenbloeding ben ik bang om te vallen. Daarom heb ik ook een rollator, dat is mijn steun en toeverlaat. Het sporten is gezellig en het geeft me ook kracht om beter te lopen en dingen te gaan doen. Maar het belangrijkste wat ik hier leer, is om weer een beetje door te gaan in het leven.’