Coronajaar

Niet eerder was ik zó blij met mijn werk als het afgelopen jaar. Vanaf maart 2020 was het soms vreselijk en zwaar. Niks mocht, van alles moest, en het werd zeuren na het eerste vreemde euforische gevoel van ‘een hele nieuwe tijd breekt aan’. Ik heb op mijn blote knieën dank gezegd. Dank dat ik buitengewone dingen mocht gaan doen met cliënten. Zoals vismaatje zijn van Ruben. Samen aan het water, houvast, in alle rust en …enkel een bootje ‘gevangen’. Dank dat ik samen met Jasper en de hond kon gaan lopen, en het begrip ‘wandelcoach’ goed ging begrijpen. Dank dat ik op de ponyclub kon gaan samenwerken met Gerda tijdens de lockdown; zonder de kinderen, alleen met de pony’s, die onverwacht vakantie hadden. Een bizarre situatie. Dank dat ik met Simone de theorierijles kon doornemen als voorbode op het examen dat eens wel weer afgenomen zou worden. Dank dat ik in een corona-beschermende outfit mocht werken. En vooral dank toen alle ‘bescherming’ weer uit- en af mocht. Dank dat ik voor mijn werk de deur uit kon, een structuur in de week had, andere mensen op één of andere manier kon ontmoeten; live, op afstand, via zoom of hoe dan ook. In dit rare jaar was het een uitdaging om naast cliënten en werkgevers te blijven staan in figuurlijke zin. De monnik David Steindl-Rast zei ‘je bent niet dankbaar omdat je gelukkig bent, maar gelukkig omdat je dankbaar bent’. Dat kwam rete-goed van pas dit jaar!

Willemien