Monique Haverkotte, begeleider flexpool:

‘Zo’n twee jaar geleden ben ik bewust van een vaste locatie overgestapt naar de flexpool. Dit omdat ik me naast mijn werk als vrijwilliger voor de stichting Dolfijn wilde inzetten. Zij organiseren begeleide vakanties voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik heb al een paar mooie reizen gemaakt. Daarbij ervaar ik steeds dat op vakantie gaan voor deze mensen geen vanzelfsprekendheid is en hoe zij enorm naar hun reis toeleven. Aan het begin van de zomervakantie kreeg ik ’s ochtends een nood-oproep van Dolfijn. De woonlocatie van een deelnemer aan een busreis naar Oostenrijk had gebeld: hij was niet opgehaald door de taxi om hem naar het opstappunt te brengen. Daardoor ging hij de bus missen en zou zijn vakantie in het water vallen. Nou is Dolfijn niet verantwoordelijk voor het vervoer van en naar het opstappunt, maar niks doen was geen optie voor de directeur. De vraag was dus of een vrijwilliger deze reiziger kon ophalen om hem met de auto naar het overnachtingshotel in Zuid-Duitsland te brengen. Hij bleek bij mij in de buurt te wonen en toevallig was ik die dag vrij. Dus ik meldde me en had al bedacht dat er een grote kans was dat het een cliënt van Odion zou zijn. En ja hoor, ik bleek de cliënt zelfs te kennen! Kijk, als zoiets jou of mij overkomt, dan denk je in oplossingen en bel je bijvoorbeeld je beste vriendin of je broer. Of je regelt alsnog een taxi en neemt de kosten voor lief. Maar deze cliënt heeft geen netwerk of familie. En al helemaal niet de middelen om alternatief vervoer te kunnen betalen. Toen besefte ik hoe wezenlijk anders het moet voelen voor mensen met een verstandelijke beperking als je met dit soort tegenslag te maken krijgt en de situatie niet kunt overzien. Ik heb de cliënt opgehaald en ‘s avonds laat kwamen we aan bij het hotel in Zuid-Duitsland. Hij kon de volgende ochtend verder, blij dat zijn vakantie was gered. Ikzelf ging om 06.00 uur weer richting Nederland en kwam thuis met 1.400 kilometer op de teller en een ervaring rijker.