Toen Paulien als teamleider bij Odion Spaarbekkenkade begon, was een duidelijke taakverdeling bij de medewerkers ver te zoeken. ‘Iedereen was heel enthousiast en gemotiveerd’, herinnert Paulien zich. ‘Maar doordoor zei niemand nee als iets gevraagd werd en deed iedereen álles.’ Paulien besprak dit met Marie Louise van Hall en zij stelde voor om op de locatie een arbeidsanalyse uit te voeren. ‘Dit leek me een goed idee, dus ik besprak dit in het team en er meldden zich direct mensen die wilden meewerken’, vertelt Paulien. Marie Louise en Jet Barendrecht van UWV (zie kader) kwamen verschillende keren naar Spaarbekkenkade, waar ze met medewerkers meeliepen en gesprekken voerden. Dat leidde tot een voorstel voor een nieuwe taakverdeling. ‘Uit de analyse kwam bovendien naar voren dat we met z’n allen in totaal vijf uur per dag bezig waren met de was’, vertelt Paulien. ‘Behalve over onze eigen keukendoeken heb je het dan vooral over de was van de cliënten. Nu is de was doen geen gespecialiseerd werk, vandaar dat we wilden onderzoeken of dit niet door anderen kon worden gedaan.’ ‘En daar kwam ik om de hoek kijken’, reageert Ellen.

ad hoc

Ellen had al een paar keer aan Paulien gevraagd of de Spaarbekkenkade taken had voor cliënten van het Serviceteam. Daardoor ontstond het idee om enkele cliënten een dag in de week de was te laten doen bij deze woonlocatie. Zo kon Odion hen een perspectief bieden om zich te ontwikkelen en wellicht weer een volgende stap op de arbeidsmarkt te zetten. ‘Het was goed bedacht, maar het bleek dat we het wasgoed niet op één dag konden concentreren’, vertelt Ellen. ‘Veel wasgoed ontstaat namelijk ad hoc, bijvoorbeeld als een cliënt een ongelukje heeft gehad. Dat maakte het lastig plannen. Bovendien hadden we te maken met enthousiaste flexmedewerkers die soms dachten: ‘Ik heb even niks te doen, ik ga alvast de was opvouwen’. En dan was ons werk weg.’ Dat wil overigens niet zeggen dat de cliënten van het Serviceteam zich niet nuttig konden maken op de locatie. ‘We pakten facilitaire taken op en hielden bijvoorbeeld de gangen schoon’, vertelt Ellen. ‘Maar cliënten vinden dit soort werk niet zo leuk om te doen – wel náást ander werk, maar niet als hoofdtaak.’ Een andere praktische factor die het project bemoeilijkte, was dat de cliënten ter plekke begeleiding nodig hadden. Dat pakte Ellen zelf op. ‘Maar dat kan eigenlijk alleen maar als er op onze uitvalsbasis bij korfbalvereniging BEP ook iemand is om de cliënten daar te begeleiden’, schetst ze. ‘Maar omdat de budgetregel is ‘één begeleider op acht cliënten’, moeten we daar eerst voor groeien. En óm te groeien, moeten we naar buiten. Daar zit dus iets tegenstrijdigs in.’

denken in mogelijkheden

Al met al zijn de cliënten ongeveer zeven maanden bij de Spaarbekkenkade in touw geweest. ‘Dat was heel helpend’, blikt Paulien terug. ‘Laat ik het zo zeggen: de plantjes in de ontmoetingsruimte missen jullie! Ik wil ook niet zeggen dat het project mislukt is, ik blijf alert op taken die cliënten van het Serviceteam kunnen doen en blijf denken in mogelijkheden.’ ‘Ik ook’, reageert Ellen. ‘Zou jullie was bijvoorbeeld niet naar ons toe kunnen komen? We kunnen hier weliswaar geen wasmachine plaatsen (het Serviceteam is te gast in het clubhuis van korfbalvereniging BEP in Purmerend, red.), maar ik heb hier zó vier cliënten die kunnen opvouwen.’ ‘Goed om daar eens over na te denken’, reageert Paulien. ‘Dan is het alleen een kwestie van regelen dat alles naar jou komt. Misschien is er wel een cliënt of een vrijwilliger met een auto die bereid is om dit te doen. Trouwens, ik weet dat een cliënt van mijn vorige locatie de was doet voor een voetbalvereniging. Wat nou als jij bij de korfbalvereniging vraagt of je hun was kunt doen? Dan mag je hier misschien wél een wasmachine plaatsen.’ ‘Dat is de moeite van het vragen waard’, vindt Ellen. ‘Mocht dit allemaal niet lukken, is het dan een idee om aan een van de dagbestedingslocaties bij jullie in de buurt te vragen of ze jullie was kunnen vouwen?’, oppert Ellen. ‘Ik heb binnenkort een afspraak ingepland met Marie Louise om alles te evalueren, dan zal ik dat eens aankaarten’, belooft Paulien.

leerzaam

Hoewel het project tot nu toe niet zo is uitgepakt als gehoopt, hebben Ellen en Paulien het als heel leerzaam ervaren. ‘We zien dat de wil en de kansen er wel zijn, maar dat het soms een uitdaging blijkt om de zaken praktisch bij elkaar te krijgen’, heeft Ellen ervaren. ‘Ja, en daarvoor is het nodig om creatief te denken en soms buiten de gebaande paden te gaan’, concludeert Paulien. ‘Als we dat allemaal gaan doen, kunnen we mooie stappen zetten.’