Nadenken over de toekomst

v.l.n.r.: Paola, Paul en Diana

Hoe geef je op een woonlocatie vorm aan onze ontwikkelopgaven met iedereen die het raakt? Bij Odion Loirestraat in Purmerend besloten ze bij wijze van aftrap een borrel te geven voor medewerkers, bewoners, verwanten en vrijwilligers.

Over een paar jaar gaan de uitdagingen op deze locatie zorgen voor veranderingen’, voorziet teamleider Diana Lankhoorn. ‘Het leek me goed om iedereen daar vanaf het begin in mee te nemen. Voor meer begrip, maar ook om hier samen naartoe te kunnen groeien.’ Paul Schrijver, vader van bewoner Johan, was een van de aanwezige verwanten op de borrel. ‘Diana vertelde eerst wat er allemaal op de locatie afkomt’, blikt hij terug. ‘Je hoort wel dat er overal personeelstekorten zijn, maar dat lijkt soms een ‘ver van je bed’ show. Nu beseffen we als verwanten dat dit ook echt op deze locatie gaat spelen.’

krapper

Na de uitleg van Diana werd gediscussieerd aan de hand van drie stellingen. De eerste betrof de huidige kwaliteit van zorg. Die vond bijna iedereen nog voldoende. ‘Maar zelfs in de vier maanden dat ik hier werk, is de zorg al intensiever geworden’, ervaart begeleider Paola Martens. ‘Ja, bewoners worden ouder en hebben meer zorg nodig’, merkt Paul ook aan zijn eigen zoon. ‘Precies’, beaamt Diana. ‘En als het nu al best krap is, dan wordt het straks nog krapper. Hoe gaan we dat opvangen?’

dubbel opletten

Een optie is om andersgeschoolden bij de zorg te betrekken – daarover ging de tweede stelling. ‘We kwamen tot de conclusie dat dit bij praktische zaken prima kan’, vertelt Paola. ‘Gaat het echter om zorginhoudelijke zaken, dan heb je kennis en kunde nodig. Met meer mensen zorgen voor een cliënt betekent voor begeleiders een grotere verantwoordelijkheid: je moet dubbel opletten.’ ‘Ja, maar ik vertrouw op de leiding dat niet zomaar iedereen op de locatie aan de slag kan en dat ze een goede schifting maken qua vrijwilligers, stagiairs en zo’, reageert Paul. ‘Daar ben ik helemaal niet bang voor.’

gezellig

De derde stelling was: wat bewoners zelf doen, moeten ze kunnen blijven doen. ‘In dit kader hebben we het ook over zorgtechnologie gehad’, vertelt Diana. ‘Lang niet iedereen wist wat daarmee mogelijk is.’ ‘Ik vind dat een lastige’, stelt Paola. ‘Technologie is zo onpersoonlijk: ik ben de zorg in gegaan om met mensen te werken, niet met digitale dingen.’ Diana kijkt met een goed gevoel terug op de borrel. ‘Wat we doen, wordt gedragen’, concludeert ze tevreden.’ ‘Ja, en de familie weet dat we in de toekomst meer van ze moeten vragen’, vult Paola aan. ‘Het was nog gezellig ook’, vindt Paul. ‘Wat mij betreft doen we dit iedere maand!’

TIP VOOR ONTWIKKELOPGAVEN