Loïs Lebert, begeleider Odion Zuiderweg, Wijdewormer: ‘Zonder echt te weten wat ik wilde worden, startte ik als 16-jarige met de opleiding tot persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg. Ik heb een broertje met een verstandelijke beperking, dat heeft ongetwijfeld invloed op die keuze gehad. Drie jaar en twee stages verder had ik mijn diploma op zak, maar ik twijfelde of dit wel mijn ding was. En zo niet, wat dan wél? Na enige tijd besloot ik in mijn eentje op avontuur te gaan in Australië en Nieuw-Zeeland. Ik bleef er drie jaar: ik was verliefd op de immense ruimte, het weer, alle mogelijke kleurtinten van de natuur en mijn baan als kok voor cowboys op koeienboerderijen. Op 12 maart 2020 arriveerde ik weer in Nederland voor een bezoekje van een paar weken. Daarna zou ik weer terug gaan. Maar door corona sloten de grenzen en moest ik noodgedwongen veel langer in Nederland blijven. De wereld stond op zijn kop en dat bracht vragen mee die ik tijdens het reizen stiekem voor me uit had geschoven. Wat zijn mijn ambities, hoe wil ik mijn leven invullen? Ondertussen moest ik natuurlijk aan het werk. Ik scrolde door vacatures, maar vond niks dat me leuk leek. Totdat mijn oog op een vacature van Odion viel. Ik weet nog steeds niet precies waarom, maar besloot om iets dat ik al jaren afdeed als ‘niets voor mij’ toch een kans te geven. En wat blijkt? Gehandicaptenzorg is wel degelijk mijn ding en heeft meer te bieden dan ik dacht. Ik maakte kennis met mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Deze voor mij onbekende doelgroep vraagt veel zelfreflectie en ik vind het heel tof om daar continu mee bezig te zijn. We zijn inmiddels maanden verder en tot mijn eigen verbazing voel ik me hier -voorlopig- helemaal op mijn plek.’