Weemoed

Stil en bedachtzaam liep ik de trap op bij Odion Zonnehoek, het voormalig dagactiviteitencentrum in Krommenie. Ik werkte hier vaak en sloot dan de dag af. Het was een fijne plek, omdat het boven op kantoor rustig was, terwijl het beneden bruiste van de levendigheid van werk, cliënten en begeleiders. Ik genoot ervan om de mensen te horen praten, zingen, werken, lachen en bidden. In het gangetje boven was een deur die vroeger op slot zat. Als je toch die deur door ging en nog een trap, kwam je op de mysterieuze zolder van Zonnehoek… en die was mooi! De constructie van het dak, de hoeken, het dakhout; zo schitterend gemaakt in een ver verleden. Ik denk aan de tijd dat het gebouw jonger - en ikzelf piepjong was en op de soosgroep werkte. Vijfendertig jaar geleden. Het was 1987 en alles was anders. Er waren deelnemers in plaats van cliënten. Er was een werkdoel en dat schreven we met de hand op papier, want er waren geen computers. Er was één begeleider voor vijf deelnemers. Er waren gezinsvervangende tehuizen. We waren jong; feesten, eten, drinken, huwelijken vonden plaats. En we deelden ziek, zeer en scheidingen. Nu mijn pensioen naderbij komt, zijn veel deelnemers van weleer overleden. De tijd verstrijkt snel, sneller, snelst en alles wordt anders. Zonnehoek heeft mij en collega’s zoveel gebracht aan plezier, herinneringen en vriendschappen voor het leven. En dat zal ze blijven doen voor de nieuwe generatie. Dat heeft ze mij beloofd, ook al wordt alles anders; letterlijk en figuurlijk.

Willemien