‘Dit werk is een lot uit de loterij’’

Toen ik was uitgekeken op mijn baan als docent Techniek, kwam ik bij toeval terecht in de dagbesteding voor verslaafden. Fijn werk en ik leerde veel. Totdat ik ongeveer zeven jaar geleden hartproblemen kreeg en thuis kwam te zitten.

Gelukkig kreeg ik de juiste behandeling en ging het beter, maar ik werd voor 100% afgekeurd en mijn baan was ik kwijt. Mijn vrouw werkt bij Odion De Noordster in Purmerend, vandaar dat ik de organisatie een beetje kende en deze vacature voorbij zag komen. En ik werd nog aangenomen, ook op mijn 62e! Op 1 december 2019 begon ik en had het erg naar mijn zin. Maar we kregen veel wisselingen in het team en de teamleider viel uit. Niet leuk allemaal. En door corona kwam ik ineens wéér thuis te zitten. Toen ik daarna weer een paar uurtjes per week begon, voelde ik me ineens zo nutteloos en overbodig. Slappe hap. In die tijd ondersteunde Karin Watzeels ons team en met haar heb ik een paar mooie gesprekken gevoerd. Zij heeft zelf ook ervaren wat de impact van corona kan zijn, en kon me bijvoorbeeld teruggeven: ‘Nee joh, dat is niet je leeftijd, dat is corona!’ Door die gesprekken zag ik in dat ik ertoe doe. En dat ik niet moet doorgaan als ik voel dat ik te moe ben – daar stond ik eerst helemaal niet bij stil. Inmiddels ga ik weer fluitend naar mijn werk. Ik maak vaak meer uren dan die 20, maar dat vind ik helemaal niet erg. Bovendien hebben we het thuis vaak over Odion, zeker als mijn dochter langskomt die bij Odion Elsbroekplantsoen werkt (zie artikel op pagina 18, red.). We snappen van elkaar waar we het over hebben en dat is fijn, vind ik. Mijn dochter stuurt de opdrachten die ze moet inleveren voor haar opleiding social work ook altijd even naar mij toe. Zo leer ik ook nog wat!’