ODIPOLL
Hoe bespreekbaar is grensoverschrijdend gedrag?
In de maatschappij en de media is de afgelopen twee jaar veel aandacht geweest voor het bespreekbaar maken van grensoverschrijdend gedrag. De redactie van VONK was benieuwd: hoe is dat bij ons?
Dit keer kregen we 56 uiteenlopende reacties op onze oproep. Dat is niet erg veel als je weet dat we zo’n 1.100 medewerkers hebben. Bij een serieus onderwerp als dit is het dan ook goed om te beseffen dat zo’n uitslag geen representatief beeld geeft. Dat de term ‘grensoverschrijdend gedrag’ ook niet helemaal duidelijk was, bleek uit de vraag die een collega stelde: ‘Over welk grensoverschrijdend gedrag hebben we het... seksueel, verbaal, fysiek, et cetera?’ En bedoelden wij het gedrag van collega’s of van cliënten? Inderdaad hadden wij als redactie iets specifieker kunnen zijn in onze vraagstelling, daar zullen we een volgende keer zeker rekening mee houden. En misschien was dit thema ook niet zo geschikt voor een Odipoll.
Toch willen we jullie een greep uit de reacties van deze Odipoll niet onthouden:
Wij hadden een cliënt in crisis, die ging met spullen gooien, schreeuwen (uren achter elkaar) en vloeken.
Wat ik vooral merk rondom dit onderwerp zijn vooroordelen bij mijzelf. Zo merk ik dat ik door de #metoo-beweging mannen meer ben gaan wantrouwen. Ik draag het liefst bedekkende kleding zodat ik zeker weet dat er naar mij als persoon gekeken wordt. Mijn eerste gedachte bij een man die op een groep werkt waar veel ADL-zorg geboden moet worden is: wat is de reden voor deze man om op deze groep te werken? Als ik die persoon eenmaal leer kennen merk ik dat dit gevoel van wantrouwen wel wegebt.
Op mijn huidige locatie is alles goed bespreekbaar en gebeurt dat ook. Op mijn vorige locatie was dat naar mijn mening niet het geval. Mic-meldingen bleven vaak onbehandeld en er werd gezegd: ‘Het hoort erbij’.
Ik voel me vrij genoeg om het aan te kaarten als het me zou overkomen.
Ik denk dat het verschillend is en dat er verschillende vormen zijn van grensoverschrijdend gedrag. Vanuit mijn ervaring, maar ook vanuit die van collega's, durf ik wel te zeggen dat het lastig is om als (persoonlijk) begeleider de juiste weg te vinden als je je onjuist bejegend voelt door een teamleider. Hiervoor hebben we de OR ingeschakeld, we zijn bij de vertrouwenspersoon geweest, maar nooit is het echt duidelijk geworden waar je nu terecht kunt als het gaat over het functioneren van je leidinggevende.
Ik denk dat het organisatiebreed bespreekbaar is. Het zal uitmaken of je je veilig voelt binnen het team en met de teamleider, of je je uitspreekt en/of melding maakt.
Het is nog al verschillend en als je gedragskundige wisselt of niet aansluit is het moeilijker om bespreekbaar te maken.
Het hangt er zo vanaf welke teamleider je hebt. Helaas heb ik een aantal voorbeelden van situaties die ontstaan tussen (persoonlijk) begeleider en teamleider en soms ook clusterondersteuner, die niet in de haak waren. Deze zijn collega's overkomen.
Onze teamleider is een heel prettig persoon, die iedereen in haar/zijn waarde laat en heel veel ruimte en vertrouwen geeft in wat je doet. Of dit ook zo zou zijn als zij niet de teamleider zou zijn, vraag ik mij (helaas) af.
Discriminerende en racistische opmerkingen worden bij veel collega's niet herkend of als niet grensoverschrijdend ervaren. Het is nu nog aan de persoon zelf om daar iets over te zeggen. Het zou veel sterker zijn als elke collega dit herkent en hierop ingrijpt!
Als medewerkers het durven te vertellen, vinden ze het doorzetten van de melding moeilijk. Soms is de situatie niet geheel objectief meetbaar en is het moeilijk af te ronden met een duidelijk eindresultaat.