ODION KROMMENOORD
Lunchpauzevraagstuk cliënten opgelost!
Hoe vullen we de lunchpauze in op een manier die aansluit op de vraag van onze cliënten? Dat was de vraag die het team van leer-, ontwikkel- en expertisecentrum Odion KrommeNoord in Krommenie neerlegde bij Beelden van Kwaliteit. Door aanpassingen die voortkwamen uit de observaties is er nu meer structuur, rust en voorspelbaarheid voor de cliënten en medewerkers.
Locatie Odion KrommeNoord in Krommenie Soort locatie leer-, en ontwikkelcentrum Aantal cliënten ongeveer 45-50 cliënten per dag Doelgroep mensen met een lichamelijke beperking en mensen met niet-aangeboren hersenletsel Totaal aantal collega’s 21 Datum dinsdag 28 maart 2023 OP DE FOTO Voorste rij Kaneesha Slot, Daisy Bosma, Petra vd Linde, Jasmin Stobbe, Salima Belloum, Kjeld Volgers, Hetty Driessen. Achterste rij Marjolein de Vries, Roxanne Bosman, Lisette van Driest, Esmee Visser, Ine Rijcken, Louise Elskamp, Mirjam Mudde, Marleen Dijkkamp. Niet op foto Fred Nobbe, Erica Ros, Astrid Ebell, Wilma Visser, Linda Mol, Nancy van Halem, Gwyneth Schoen, Kim Koelemij, Linda Dijkema.
Korter of toch langer?
Ooit duurde hij langer, maar enige tijd geleden besloot hetteam van Odion KrommeNoord om de pauze in te korten. Er waren cliënten die de lunchpauze zo prima vonden, maar sommige cliënten vonden hem te kort, omdat ze graag wilden eten én rusten. Het gevolg was dat deze cliënten al voor het pauzemoment om 12.30 uur de lunchruimte bezochten en iets wilden eten of drinken, terwijl daar op dat moment niemand van de begeleiding was. Dat maakte de pauze nogal rommelig. Het team kreeg zelf niet echt helder wat nou wijsheid was en hoe ze een en ander het beste konden organiseren.
Reflecteren
Teamleider Hetty wist dat Beelden van Kwaliteit een manier is om te reflecteren op eigen gedrag. Zij stelde voor om hieraan mee te doen en het team kwam met het idee om de vraag rond de lunchpauze op die manier te onderzoeken.
Onzichtbaar
Bij Beelden van Kwaliteit komt een speciaal daarvoor opgeleide collega observeren op de locatie, met de vraag voor ogen. Zij is er ongeveer drie weken geweest, op verschillende dagen. ‘Je merkte eigenlijk niet dat ze er was’, vertelt een collega. ‘Ze was gewoon aanwezig en schreef op wat ze zag gebeuren, vooral tijdens de pauzemomenten uiteraarden bij de activiteiten. Soms stelde ze achteraf wat vragen om wat dingen duidelijker te krijgen.’ ‘We hebben er inderdaad geen hinder van ondervonden dat ze er was, ze was bijna onzichtbaar’, vult iemand anders aan. ‘We hebben ons ook niet echt bekeken gevoeld.’
Blinde vlekken
Het team hoopte door te reflecteren op de observaties antwoord te krijgen op hun vraag. Ook hoopten ze zicht te krijgen op mogelijke blinde vlekken. ‘Je spreekt samen iets af en zo doe je het bij wijze van spreken al honderd jaar’, ervaart een teamlid. ‘Ook bij die rustmomenten. Daarom waren we wel benieuwd wat eruit zou komen.’
Geen conclusie
Na de observaties kwam er een rapport: een lijvig verslag van zeventien pagina’s. Daarin werd een aantal geobserveerde situaties in detail beschreven: die deed dit en die zei dat. Hetty: ‘Ik bladerde meteen naar de laatste pagina voor de conclusie, maar die was er helemaal niet. De observator beschrijft alleen sec wat ze had waargenomen. Wat wij daarvan vonden en daarmee wilden, was aan ons.’
‘We herkenden veel in de observaties en vonden met z’n allen dat we het eigenlijk al heel goed doen’
Anoniem
Alle teamleden hebben het rapport gelezen, hoewel sommigen aanvankelijk met gezonde tegenzin. ‘Het was niet echt een inspirerend stuk’, vindt een collega. ‘Ik kwam er moeilijk doorheen en raakte soms de draad kwijt.’ Wat het lezen ook moeilijk maakte, was dat cliënten en medewerkers niet bij hun echte naam worden genoemd. ‘Daardoor duurde het langer om je een beeld te vormen’, legt een medewerker uit. ‘Als je weet over wie de situatie gaat, heb je er ook meteen context bij. Ik snap dus niet zo goed waarom dit zo moet.’ Waarschijnlijk heeft het te maken met privacy, wordt er geopperd. Het rapport is weliswaar voor intern gebruik, maar het wordt later wel besproken samen met mensen van buiten de locatie. In het geval van Odion KrommeNoord was dat iemand uit de OR, iemand van Communicatie en een kwaliteitsmedewerker.
Herkenbaar
Behalve het rapport kreeg het team ook een getekende boom met daarin complimenten én punten die nog aandacht vragen. Naar aanleiding hiervan ging de groep in gesprek en aan de slag. ‘We herkenden veel in de observaties en vonden met z’n allen dat we het eigenlijk al heel goed doen’, concludeert iemand. Wat opviel, is dat situaties met cliënt vaak met humor worden opgelost en dat dit vaak goed werkt. Ook kreeg het team terug dat ze cliënten vaak de keuze laten: iets dat ze zelf mooi vonden om te lezen. De boom is inmiddels ingelijst en hangt in de personeelsruimte.
Flexibele pauze
Uiteindelijk heeft het proces geleid tot een andere indeling van de pauze. Het team heeft afgesproken dat er vanaf 12.00 uur altijd een begeleider in de lunchruimte is die alvast zorgt voor koffie en thee, die dan om 12.15 uur klaar is. Om die tijd komen ook de pakken melk en karnemelk op tafel. Cliënten die behoefte hebben aan een langere pauze, kunnen nu dus al vanaf 12.15 uur in de lunchruimte terecht. Cliënten de aan een half uurtje genoeg hebben, komen gewoon om 12.30 uur. Tot nu toe bevalt dat heel goed. Het geeft meer rust en duidelijkheid, zowel voor de cliënten als voor de medewerkers. ‘Je kon hiervoor eigenlijk nooit onaangesproken door de lunchruimte lopen’, blikt een collega terug. ‘Er was altijd wel een cliënt die vroeg: ‘Kun je alvast even een broodje voor me pakken?’ Als iemand dat nu om vijf over twaalf aan je vraagt, kun je zeggen: ‘Joh, nog even tien minuutjes’.’ Uiteindelijk heeft Beelden van Kwaliteit dus een antwoord op de vraag kunnen geven. Dat maakt het volgens het team ook een aanrader voor andere teams.
