Bob Gerrissen, begeleider Odion Vlijthoeve in Middenbeemster:

‘Nadat ik in de recessie van 2008 failliet ging met mijn eigen bedrijf, kon ik als loodgieter aan de slag bij een bevriende aannemer. Ik had een technische achtergrond en leerde het vak min of meer in de praktijk. Na een jaar of tien begonnen de vluchtige contacten, het vele gemopper en het stofhappen me steeds meer tegen te staan - dat merkten ze thuis ook. Daarom ben ik een beetje gaan rondkijken: wat vind ik leuk? Als loodgieter deed ik regelmatig werk voor de Prinsenstichting, soms kwam ik er bijna dagelijks. Daar merkte ik dat wel affiniteit had met mensen met een beperking. Dus toen mijn vrouw ergens had gelezen dat er een bijeenkomst van Odion was voor zij-instromers, heb ik me opgegeven. Ik was nog net op tijd en gelukkig maar. Want de vonk sprong over, ik zegde mijn baan op en ik ben ervoor gegaan. Tijdens mijn sollicitatiegesprek veerde de teamleider Dagbesteding Doof op toen ik vertelde dat ik karateles geef en dat ik een dove jongen in mijn groep heb. Zo ben ik uiteindelijk bij Odion Vlijthoeve gekomen, waar dove en slechthorende cliënten wonen. Ik zag er erg tegenop om de schoolbanken weer in te gaan en naast mijn opleiding twee cursussen gebarentaal te doen. Maar het valt me niet tegen. En het leuke is dat ik nu ook beter met mijn karateleerling kan communiceren! Na ruim twee jaar voel ik dat dit werk me veel gelukkiger maakt. Je bouwt echt een band op met collega’s en cliënten. En je ziet mensen groeien, daar word ik blij van. Ik merk ook dat ik opener ben geworden, ik praat makkelijker. Voorheen plofte ik na het werk bovendien op de bank en rolde ik mijn bed in. Nu heb ik nog energie om wat te doen, ook al had ik een zware dag. Ja, ik denk dat ik door dit werk wel een heel ander persoon ben geworden!’