Ageeth Erkamp, manager zorg:

‘Eind vorig jaar overviel het me ineens: zo’n onbestemd gevoel. Normaal gesproken geef ik mezelf dan een schop onder de kont, maar dit bleef knagen. Totdat ik me afvroeg: ‘Hoe zit het eigenlijk met mijn werk? Brandt mijn vuurtje nog?’

Na het vertrek van mijn collega Arne Theunissen waren er zaken die niet meteen konden worden overgenomen. Vanuit mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel had ik veel daarvan opgepakt. Hoewel ik enorm blij was met de tomeloze inzet van interim collega Corinne Willemse, holde ik mezelf voorbij. Bovendien moest ik meedenken en strategische beslissingen nemen over locaties waar ik zelf nog nooit was geweest – simpelweg omdat ik daarvoor de kans niet had gehad toen ik middenin coronatijd aan deze functie begon. Dat voelde voor mij niet oke. Ik was in de beheersmodus terecht gekomenen en raakte uit mijn kracht. Dat was dus dat onbestendige gevoel.

Wat dan zo helpend is, is je kwetsbaar kunnen opstellen in gesprek met collega’s. Aan het MT (Management Team, red.) legde ik uit dat ik het gevoel had dat ik er alleen voor stond. Ik kreeg van ze terug dat we als team verantwoordelijk zijn, daarin moest ik echt even gereset worden. In een gesprek met onze bestuurder Annemarie daarna, vertelde ik dat ik graag een halve dag per week op locatiebezoek wilde gaan om te doen waar ik zo naar verlangde: koffiedrinken, mee-eten met cliënten en verhalen horen uit het hart van onze mooie organisatie. Maar dat ik bang was dat er dan wellicht dingen in het honderd zouden lopen. ‘Dat is dan maar zo’, antwoordde Annemarie. ‘In dat geval hebben we nieuwe vraagstukken’. Dus vanaf 1 januari 2022 heb ik een dagdeel per week een streep in mijn agenda gezet. Met inachtneming van alle coronaregels ga ik in die uren op bezoek bij de locaties van Odion die ik nog niet heb gezien. Het levert soms prachtige, openhartige gesprekken op die me inzicht geven in wat er echt speelt. Dat maakt dat ik weer weet waar ik het voor doe en dat ik weer stevig in mijn schoenen sta. Had ik dit maar eerder gedaan. Wat een cadeautje!’